Αν και η Λεμεσός δεν κατάφερε να πάρει τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης, στο μυαλό όλων θεωρείται μια πόλη που σέρνει πίσω της ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων χρόνων. Μια πόλη που συνεχώς παράγει και προβάλλει τον πολιτισμό μέσα από τη δημιουργία των καλλιτεχνών και των πνευματικών της ανθρώπων, μέσα από καθημερινά θεατρικά και άλλα πολιτιστικά της δρώμενα…
Δρόμοι και άλλοι κοινόχρηστοι χώροι της πόλης παρουσιάζουν ακόμα άσχημη εικόνα. Το έχουμε ξαναπεί αλλά δεν θα βαρεθούμε να το λέμε όσες φορές χρειαστεί.
Μια γενιά διαρκεί περίπου 30 χρόνια. Καινούργιες προσωπικότητες, ιδεολογίες, ανάγκες γεννιούνται και γενικότερα νέοι τρόποι με τους οποίους εκφράζεται ένα σύνολο ανθρώπων που θέλει να αφήσει το δικό της στίγμα στην κοινωνία.
Πάει καιρός από τότε που καθόμουν στο θρανίο και άκουγα την δασκάλα να μας μιλά με ενθουσιασμό για το όραμα της ενωμένης Ευρώπης.
Πολίτες δεύτερης ή ακόμα και τρίτης κατηγορίας είναι στην Κύπρο τα άτομα με αναπηρίες κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς καθημερινά και σε διάφορα επίπεδα. Όσο και αν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και οι άλλες Αρχές σε τοπικό επίπεδο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι έτσι, είτε πλανώνται οι ίδιοι είτε υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
Τις μέρες του καρναβαλιού που ακολουθούν, η Λεμεσός θα ζει στους δικούς της ρυθμούς και οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν…Το καρναβάλι στην πόλη του γλεντιού έχει ριζώσει τόσο βαθιά που ούτε η οικονομική κρίση ούτε οι καθημερινές δυσκολίες το παραγκωνίζουν.
Τα όσα συνέβησαν με το που μπήκε η νέα χρονιά από τις βροχές απέδειξαν πάλι ότι η πόλη της Λεμεσού δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δυσκολίες που παρουσιάζονται από τις άσχημες καιρικές συνθήκες.
Ζούμε σε μια κοινωνία που βογκά από ανθρώπους με ψυχολογία στον «πάτο» και ένα πολιτικό σύστημα που θεωρεί ότι η φιλανθρωπία της επαιτείας και η δημιουργία στρατιάς ανέργων με αναχρηματοδότηση της ανεργίας είναι πολιτική.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων πρώτα. Έπειτα οι δρόμοι και οι πλατείες με τα πολύχρωμα λαμπιόνια… Χριστούγεννα. Και; Τι αλλάζει δηλαδή;
…Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.