Είμαστε στην Μεγάλη Πέμπτη κι όπως άκουγα συχνά τη μάνα μου να λέει «τουλάχιστον αυτές τις μέρες δεν πρέπει να σκεφτόμαστε κακά, δεν πρέπει να κολαζούμαστε». Εύκολο είναι όμως;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και μέτρα που πρέπει να ληφθούν προς το καλύτερο. «Μεταρρυθμίζω» σημαίνει ότι αλλάζω κάπως αυτό που έχω για να το κρατήσω στη ζωή.

Κάθε φορά που κάποιοι εντεταλμένοι των κομμάτων (βουλευτές και άλλοι) εμφανίζονται στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα, από τα ξημερώματα είτε στα μεσημεριανά, για να δώσουν, δήθεν, απαντήσεις και να καταθέσουν απόψεις για το Κυπριακό, την Οικονομία και άλλα ζητήματα που ταλανίζουν τον τόπο και τον κόσμο, εκείνο που πετυχαίνουν περισσότερο είναι να γίνονται ακόμα πιο αντιπαθείς.

Το τελευταίο τραγικό περιστατικό που καταγράφηκε με τον θάνατος της 40χρονης η οποία ξεψύχησε μπροστά στα μάτια του 5χρονου παιδιού της, μέσα στο αχούρι (σκουπιδότοπο τον χαρακτήρισε ο ιατροδικαστής) όπου ζούσε μαζί με το μωρό της, είναι ένα ακόμα χαστούκι στο σάπιο σύστημα που χαρακτηρίζει το κυπριακό κράτος.

Οι αυτοκτονίες, οι βιασμοί και οι σεξουαλικές και άλλες κακοποιήσεις στις φυλακές δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτά γίνονταν πάντα και λίγο πολύ ήταν γνωστά σε εκείνους που έπρεπε, καθήκοντος ή άλλως πως, να είναι γνώστες.

«Απεχθάνομαι τον ρατσισμό, επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι βάρβαρο, είτε προέρχεται από μαύρο είτε από λευκό» είπε κάποτε ο Νέλσον Μαντέλα.

«Είμαι ένας κόκκος σταριού, κράτα με στα χέρια σου, κλείσε τα μάτια σου και άφησε με να σου διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου». Καθημερινά τρώμε. Τι τρώμε, τι βάζουμε στο τραπέζι μας, από πια περιοχή έρχεται η τροφή μας, τι στηρίζουμε με το πιρούνι μας;

Τον τελευταίο αιώνα ο άνθρωπος οδηγήθηκε στο να ενταχθεί σε διάφορες κομματικές παρατάξεις που είχαν ως μοναδικό σκοπό τον έλεγχό του. Όμως άλλο κόμματα, άλλο πολιτική. Πώς καταφέραμε και θέσαμε την ψυχή μας σε αδράνεια; Μόνο και μόνο για να ανήκουμε κάπου;

Μόνο οργή και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει η κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα ψέματα περί της τόνωσης της αγοράς, της ανάπτυξης και κυρίως της καταπολέμησης της ανεργίας, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με μέτρα λιτότητας οδηγεί σε μαζικές απολύσεις.

«Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός». Πίσω από ένα λεωφορείο στην καρδιά της Αθήνας, ο Καβάφης σε κοιτάζει κατάματα, κατακόκκινος και λέει αυτό που θέλει κάθε πολίτης στην εποχή της κρίσης να ακούσει.