Γυναικείες διαχρονικές ... «ψυχώσεις»
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τις δεκαετίες
Η επιθυμία βέβαια κάθε γυναίκας όλων των αιώνων και όλων των εποχών ήταν να είναι ωραία, να αρέσει και να ελκύει το ανδρικό φύλο, παρόλο που ως γνωστόν οι αισθητικές αντιλήψεις κάθε εποχής ποικίλλουν, προσαρμοζόμενα συγχρόνως προς αυτές και τα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς.
Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τα ωραία παχουλά γυμνά «αφράτα» γυναικεία πρότυπα των αναγεννησιακών ζωγράφων και ιδιαίτερα του Τιτσιάνου, του Μποτιτσέλλι και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.
«Δεκαετία '30»
Αυτό όμως που συμβαίνει σήμερα φαίνεται πως ανάγεται στη σφαίρα της «ομαδικής διαχρονικής ψύχωσης».
Στα διάφορα γυμναστήρια που ξεφύτρωσαν (μαζί με τα «μπετάδικα») σε κάθε γωνιά της πόλης σαν μανιτάρια, συνωθούνται μέρα νύχτα δεκάδες εκατοντάδες γυναίκες πληρώνοντας όσα όσα τον υποσχόμενο παράδεισο της απώλειας σημαντικού βάρους μέσα σε λίγες μέρες με κάθε είδους «επαναστατικές» εφευρέσεις και νέες μεθόδους γυμναστικής τύπου «πιλάτες», «ζούμπα» και άλλες.
Κι όμως, όπως συχνά επαναλαμβάνουμε από αυτή εδώ την στήλη, τίποτα δεν είναι καινούργιο σ’ αυτή την πόλη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τις δεκαετίες. Μια παρόμοια «ψύχωση» (τηρουμένων πάντα των χρονικών αναλογιών) κατέλαβε φαίνεται τις λεμεσιανές γιαγιάδες μας και στις αρχές της δεκαετίας του ’30.
Που πολύ παραστατικά την περιγράφει ανάμεσα σε άλλα δρώμενα στην πόλη την εποχή εκείνη, ο παλαιός και καλός λεμεσιανός δημοσιογράφος, αείμνηστος Γεώργιος Τέμπλαρ στην τακτική του στήλη με τίτλο «Στα πεταχτά» στην εφημερίδα «Αλήθεια» της 29ης Μαίου 1931» που μας λέει ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα αλλά και ευτράπελα καμιά φορά:
«Πρωτοφανής η αθλητική ζωή και κίνησις κάθε δείλη στο γυμναστήριο. Το οποίο γεμίζει από αθλητάς, αθλητρίας και φιλάθλους. Οι θηλυκοί αθληταί δεν υστερούν των αρσενικών. Τους βλέπεις, αυτούς τους διαβολοθήλυκους, να μπήγουν τη μύτην των σ’ όλα τα αθλητικά αγωνίσματα και να σημειώνουν αξιοσημείωτα ρεκόρ.
Οι γυναίκες μας, άκουσαν τότε ότι θα είναι της μόδας όταν κατορθώσουν να αδυνατίσουν ώστε να φαίνονται πάντοτε λιγερές και κυπαρισσένιες. Και το ριξαν όλες στους μακρυνούς περιπάτους. Πλην εννοείται μιας ή δυο που επιμένουν στην παροιμίαν «τα πάχη μας τα κάλλη μας», και τες βλέπεις κάθε απόγευμα να κόβουν μίλια μακρυά από την πόλιν. Υπάρχουν μερικές που ο μικρότερος των περίπατος είναι μέχρι του ποταμού της Γερμασόγειας και άλλες που πλησιάζουν τα σύνορα της παλαιάς Λεμεσού.
Υπάρχουν όμως και μερικές που για να αδυνατίσουν ρουφούν μπόλικο ξύδι κάθε μέρα και άλλες που μένουν νηστικές. Οι τελευταίες κάνουν οικονομίαν στους δικούς των».
Μέρος όμως του ίδιου χρονογραφήματος και ένα άλλο θέμα ανάμεσα σε άλλα όπως είπαμε, επίκαιρα που όπως φαίνεται απασχολούσαν την εποχή εκείνη τους λεμεσιανούς και που τόσο από το ύφος όσο και από το περιεχόμενο τους, κάθε άλλο παρά ... φιλοφεμινιστικά αισθήματα δείχνουν να έτρεφαν οι παππούδες μας για το αποκαλούμενο τότε αντίθετο «ωραίο φύλο»! Ιδού η απόδειξη:
«Μας πληροφορούν ότι τολμηρά θηλυκά της πόλης μας κάμνουν κατ’ αυτάς αίτησιν προς τον αρχιαστυνόμον για να εγγραφούν στο αστυνομικό τμήμα. Ιδίως της καταδιώξεως...
Είνε έτοιμες να βάλουν και φέσι. Και φαντασθήτε αν στο εξής αντικρίζουμε θηλυκούς ζαπτιέδες. Τότε ασφαλώς ο καθείς θα ήθελε να κάμη μιαν ανησυχίαν ή ένα μικροέγκλημα δια να τον συνοδεύση ένας ωραίος καλός κόμματος, εις το αστυνομικό τμήμα. Ασφαλώς τα μικροπταίσματα θα πολλαπλασιασθούν, οι δε αρσενικοί ζαπτιέδες θα γίνουν απεχθέστατοι.
Κάποιος όταν άκουσε την απόφασιν αυτήν των μερικών τολμηρών θηλυκών μας εδήλωσεν ότι όχι μόνο θα δεχόταν να τον συνώδευεν ένας ωραίος θηλυκός ζαπτιές στο φρέσκο, αλλά και αν του έβαζε και το σχοινί της κρεμάλλας στον λαιμόν, θα ήτο πολύ ευχαριστημένος.
Εμείς του λέγουμε πως το καλλίτερο για αυτόν είνε να θέλη να τον δέσουν τα θηλυκά με σχοινί γιατί με τες ιδέες που έχει είνε πράγματι για δέσιμο.»
