Το «Ρομάντζο»

Χώροι ψυχαγωγίας μιας άλλης εποχής

Το Ρομάντζο υπήρξε πολύ γνωστό και δημοφιλές κέντρο ψυχαγωγίας της Λεμεσού. Άρχισε να λειτουργεί το 1939 και κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50.

Βρισκόταν αρκετά βόρεια της οδού Λεοντίου Α’ (δρόμος παλιού νοσοκομείου), ερχόμενοι από το νοσοκομείο προς τη Λεωφόρο Μακαρίου στη δεξιά πλευρά. Εκεί που σχηματίζεται μια τριγωνική νησίδα, από τις οδούς Λεοντίου Α’ και Φίλιου Ζανέττου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το κατάστημα υλικών αερομοντελισμού NICK’S.

Το Ρομάντζο το δημιούργησε ο Γιάννος που ήταν πολύ γνωστός σαν Πελλόγιαννος και καταγινόταν μ’ αυτές τις δουλειές σε διάφορα σημεία της Λεμεσού, όπως στην χωράφα απέναντι από το κέντρο «Ακρόπολη», με την δημιουργία πίστας για πατινάζ, και άλλων μέσων ψυχαγωγίας. Ο Πελλόγιαννος έκανε παρέα με το Γιάννη Τσίρο και ζούσαν ζωή μποέμικη. Λέγεται ότι δύσκολα ξάπλωναν να ξεκουραστούν τη νύκτα σε κρεβάτι. Πάντα τη έβγαζαν στις καρέκλες. Ο Πελλόγιαννος ήταν διάσημο παλικάρι της Λεμεσού, κι όπου είχε συγκρούσεις με τούρκους, εγγλέζους και άλλους, ήταν μέσα.

Το Ρομάντζο εθεωρείτο σαν εξοχικό, διότι ήταν εκτός του κέντρου της Λεμεσού και μάλιστα αρκετά βορειότερα. Η περιοχή γύρω ήταν γυμνή από κατοικίες, όμως υπήρχαν αρκετές ελιές και χαρουπιές. Ο μοναδικός δρόμος που υπήρχε ήταν η Λεοντίου Α’ που οδηγούσε προς τα χωριά του Τροόδους. Αρχίζοντας ο δρόμος αυτός νότια από το Κομισαριάτο (σημερινός Κεντρικός Αστυνομικός Σταθμός), οδηγούσε προς τα Πολεμίδια και το Τρόοδος. Στις δύο πλευρές του ήταν φυτεμένα δένδρα αρτιμαθκιάς. Ο δρόμος ήταν ο περίπατος των λεμεσιανών, καταλήγοντας στο «Ρομάντζο» του Πελλόγιαννου. Εκεί κατάφθαναν και άλλοι με άμαξες, με ποδήλατα και κατόπιν με αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Τα καλοκαιρινά Σαββατοκυρίακα, κυρίως τα απογεύματα μέχρι το βράδυ, υπήρχε αρκετή παρουσία κόσμου διαφόρων ηλικιών. Άλλοι πήγαιναν παρέες κι άλλοι με τις οικογένειες τους. Υπήρχε τακτικά παράσταση καραγκιόζη που την παρακολουθούσαν μικροί και μεγάλοι. Μικρές ορχήστρες έπαιζαν τραγούδια της εποχής διασκεδάζοντας τους θαμώνες. Οι μικροί και οι γυναίκες έπαιρναν το αναψυκτικό τους (γκαζόζες, Κεοβίτα, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, παγωτά ή γλυκά) και οι άνδρες έπιναν το κονιάκ ή το ούζο τους με κρύους μεζέδες. Επίσης υπήρχε μικρή πίστα για πατινάζ.

Το Ρομάντζο κάθε καλοκαίρι ντυνόταν με πρασινάδα αποτελούμενη εκτός από τα δένδρα, τους εποχιακούς κούκους, κανναβουριές και λιοστρόφια (ηλιοτρόπια). Μάλιστα μ’ αυτή τη πρασινάδα, σχημάτιζαν χώρους σεπαρέ (separe), για παρέες που ήθελαν να κάθονται μακριά από τα βλέμματα των άλλων.

Λίγο προτού φθάσει κάποιος από το κέντρο της Λεμεσού στο «Ρομάντζο», συναντούσε το καφενείο του Τζιώρτζη στα δεξιά στη Λεοντίου Α’. Ήταν κέντρο ψυχαγωγίας όπου γύρω υπήρχαν μερικές κατοικίες, όπου ζούσαν αμαξάρηδες. Το κέντρο του Τζιώρτζη δημιουργήθηκε πριν από το «Ρομάντζο», όμως σιγά-σιγά αποδυναμώθηκε μέχρι που έκλεισε. Δίπλα υπήρχε μια μικρή αποθήκη όπου εκεί άρχισε δειλά-δειλά ο Τάκης Χριστοδούλου να παράγει πορτοκαλάδες και λεμονάδες ΚΕΑΝ. Το σφίξιμο των πορτοκαλιών και λεμονιών γινόταν στο χέρι και τα απομεινάρια τους πετάγονταν έξω σχηματίζοντας στοίβες.